UTMB CCC 2010 Yarış Raporu

Tam 22 hafta hazırlanmaya çalıştım. Bunun 17 haftasında kesintisiz antreman yapmışım. Çok  yoğun çalışma hayatıma rağmen %60’lık bir oranda 100 Km Ultra Maraton antreman programına kendimi uydurmayı başarmıştım.  Şimdi bu efor ve sabrın tüm sonucunu almak için İstanbul üzerinden Cenevre’ye geliyoruz.  Havalimanında Serkan ve Sertan Girgin kardeşler ile buluşuyoruz. Bu yarışmada göğüs numaralarının üzerine Türk bayrağını ilk defa yapıştırmayı başaran üç Türküz. Ayrıca gururluyuz.

Fotoğraf: Serkan Girgin

Yarıştan 2 Gün Önce

Havalimanında buluşup kısa sohbet ve yorucu uçak yolculuğunun ardından 3 saat sonra Cenevre’deyiz. Chamonix’e İstanbul’dan gelmenin en iyi ve en kısa yolu Cenevre. Önce trene atlıyoruz ve şehir merkezine gidiyoruz. Gar’da Sertan fransızcasının da verdiği avantaj ile bize aktarmalı üç tren bileti alıyor ve şehrin diğer tarafında (nehrin diğer tarafında) bulunan tren istasyonuna gitmemizi belirtiyor.

Hava güzel, elde çek çek valizler ve sırt çantaları olduğundan keyifle yürüyerek yolun %90’ını gezerek geliyoruz.

Çiçekten saat ve göl üzerindeki fotoğraflar hafızalarımıza anı olarak kazınsın diye uğraşıyoruz.

Son bir gayret ile tramvay’a atlayıp 3 durak sonra tren’in kalkacağı, biraz terk edilmiş, grafittilerle dolu istasyona geliyoruz. Tren’imiz saat 14:00 civarı. Aslında otobüs ile de havalimanından 33 euro vererek 1.5 saatte Chamonix’e varmak mümkün. Biz dönüşte yağmur dolayısı ile bu şekilde yaptık çok faydalı oldu ama giderken hava muhteşem ve tren ile köy ve dağları yakından görecek olmamız bizi heyecanlandırıyor.

Tren kalkmadan önce kahve molası ve sohbeti derinleştiriyoruz.  Tren’e bindikten sonra önce 10 dk sonra başka bir trene daha sonra 40 dakika sonra diğer bir trene aktarıyoruz.  2.5 saat sonra Chamonix’deyiz. Girgin kardeşler bizden 2 durak önce kalıyorlar; vedalaşıp ayrılıyoruz. Chamonix ile ilgili çok detaylı başka bir yazı hazırlayacağımızdan dolayı size detaylı anlatmayacağım; süpriz olsun.

Otelimize yerleşiyoruz. Hotel Blanche yeri itibari ile olağan üstü; yarışın başlangıcının iki yan sokağında ama yarışın tamamı önünden geçtiğinden dolayı bazı durumlarda uykusuzluğa sebep olabiliyor. Fiyatları makul ve temiz. Bugünü gezerek geçireceğiz ama ben hemen kayıt işlemlerimi tamamlamak için ana çadırın bulunduğu kayıt noktasına gidiyorum.

Kaydı 2 gün evvel yaptırmak çok akıllıca. Çünkü sıra az ve hızlı ilerliyor. Son gün Girgin kardeşlerin iki saat sıra beklediğini öğreniyorum.

Kayıt şu şekilde işliyor;

• Önce ilk masada sağlık formunu tekrar imzalıyorsunuz.
• Daha sonra size bir zarf veriliyor. Bu zarf içinde kontrol çipi içeren göğüs numaranız ve çeşitli bilgiler var. Üstünde göğüs numaranız ve bilgileriniz yazıyor.
• Sonra çantanıza minik bir kelepçe takıyorlar. Bu kelepçe yarışta o çantanın kontrol edildiğine ait. Sonradan çanta değiştirme şansınız yok; diskalifiye olabilirsiniz.
• Daha sonra bileklik alıyorsunuz. Bilekliğinizi çıkartma şansınız yok. Bu daha sonra göğüs çipiniz ile iade ettiğinizde 20 Euro depozitonuz geri verileceğinden dolayı önemli.  Depozito ise ilk kasada veriliyor. Bunların hepsini gönüllü, çok şeker orta yaşı ve genç hanımlar ve beyler yapıyorlar.  Türkiye’den eldiğmi öğrenen iki hanım “Istanbul; Magnifique” diyerek beni gururlandırıyor.  Bilekliğim yeşil renkte; CCC Parkurunda yarıştığım için. TDS parkuru mavi, UTMB parkuru ise kırmızı renkte. Zaten bu bileklikler takıldıktan sonraki 2 gün boyunda (Aaa adama bak kırmızı bileklikli, Hayda bu yaşlı teyze nasıl mavi bileklikli olur, nasıl yarışır gibi) enteresan yorumlar yapıyor herkes. J  Ama sanırım seneye buna daha alışkın olacağım.
• Bu adımdan sonra  çöplerinizi atmanız için bir aparat veriliyor aynı yerde büyükçe bir torba courmayor’da bırakacağınız ama Chamonix’de alacağınız eşyalarınız için verilor
• Daha sonra bedava ulaşımınız için otobüs biletinizi alıyorsunuz. Bu CCC ve TDS parkurları için. Çünkü yarış 45 dk uzaklıktaki İtalyan şehri Courmayor’dan başlıyor. Buraya sabah 15 dakikada bir kalkan otobüslerle gidiyorsunuz. Yanınıza alacağınız bir kişi ise 25 Euro karşılığında iki gün boyunca tüm noktalara ulaşan otobüslerle sizi takip edebiliyor. Sedef’e de bir bilet alıyorum.
• Bir sonraki masada ise T-Shirt’ünüzün bedenine göre bir bilet verilyor. Bu bilet ile ana çadırdan çıkıp kurulan malzeme, yarış ve diğer her bilgiyi bulacağınız standlardan oluşan panayır alanındaki 82 numaralı standdan almanız gereken bir  T-Shirt. Markası tabii ki de The North Face J
• Sonraki adım ise SMS – Kısa Mesaj hizmeti.  Bu hizmet için 5 Euro ödüyorsunuz ve her telefon numarası için ek 3 euro veriyorsunuz. Sevdiklerinize vardığınız her kapıda SMS gidiyor. Güvenlik açısından muhteşem.

Tüm bunlar 30-45 dk sürüyor.

Kaydımı tamamlıyorum. Daha sonra Salon Ultra’ya; yani panayır alanına gidiyorum. Ünlü yarışçı Dawa Sherpa ile fotoğraf çektiriyorum.

Tüm dergi ve yarışlar hakkında broşürler alıyorum. Bir kaç enerji jeli alıyorum; Fransız mallarının methini duymuştum. Özellikle kramp önleyici antioksidan ve laktik asit düzenleyeyici jellerden 3-4 tane alıyorum (ki yarışta çok ama çok işime yarıyor).

Yarış Sabahı

06:00 suları

Yarış sabahı çok gergin uyanıyorum. İnanılmaz bir heyecan. Evet geldim. Chamonix’deyim. İnanamıyorum. Sabah 6’da kalkıp çantamı kontrol ediyorum. Sabah 5 ‘te yarış direktörlüğünden gelen Sıkı giyinin hava berbat uyarısı biraz ürkütüyor. Ne almalıyım. Ekstra bir içlik mi ? Yoksa hafif olmak daha mı önemli. İstanbul’daki malzeme planıma sadık gibiyim. Sadece üç jeli çıkarıp yerine başka beş tane jel aldım. Bunların 4 tanesi kramp girmesine karşılık. Yağmurluğumun yanına yelek alsam mı almasam mı tartışmasını yapıyorum. Çantamın ergonomisini kontrol ediyorum. Rahat mıyım ? Su torbası + perpetium içecek için ek aldığım şişenin kontrolünü yapıyorum. Sallanan tek şey beaker yani su bardağım.  Ay yıldızlı bir armayı çengelli iğne ile sol göğsümün kenarına bir yere tutturuyorum. Baktıkça bana moral verecek. Gurur verecek..

Otelden çıkıyoruz. Sedef beni Video kaydına alıyor. Burada artık elimde batonlarım otobüse gidiyoruz. Havanın bozacağı belli.

Bu alanda beklerken süper enteresan kıyafatli Japonlar geliyor. Özellkle dizlerindeki pembe, mavi ve fosforlu renklerdeki Kinesio bantları muhteşem. Bu konu ile ilgili ileride bir yazı hazırlayacağım. Her ülkeden yarışçı var. Arjantinli bir kadın yarışçı kolu alçıda. Dayanıklılık  sporları böyle birşey. Bırakamıyorsunuz. Başınıza ne gelse vazgeçemiyorsunuz. İnsanların kıyafetlerine bakıyorum. Kimi inanılmaz büyük çanta ve ağırlar. 3.3 Kg ağırlığım ile daha fazla hafifleyebileceğimi sanmıyorum. Buna 1.5 litre su dahil.

07:15

Otobüslere binme vakti; her 15 dakikada bir otobüs var. İnanılmaz bir nizam ve tertip. Otobüslere önce yarış görevlileri, yarışçılar daha sonra sizinle beraber olan misafiriniz biniyor. Sedef ile burda bir süreliğine ayrı düşüyoruz. O başka ben başka otobüsteyiz.

08:00

Yarışın startına 2 saat var. Courmayor’a varıyoruz. Sedefyarıştan sonra 4 saat burada kaldığından kısa bir gezi yaptı. Courmayor’u ayrı bir yazıda anlatacağız. Serkan ve Sertan’da geldi. Hemen arkamızdaki otobüsten iniyorlar. Otobüslerin bizi  bıraktığı yer ile yarış başlangıcı arasında yürüme 5-6 dk. Burada bir kafeye oturuyoruz. Espresso, Kruvasan ve stres atma.

Fotoğraf: Serkan Girgin

Girgin kardeşler yarış hazırlıklarını yapıyor. Tuvalete gidiyoruz. Su kontrolü vs derken sağanak başlıyor. Herşeyin habercisi sanırım bu.

09:30

Yarış alanındayız. Bol bol fotoğraf çekiyorum. Yağmur çiselediğinden hem telefon, hem kamera hem de fotoğraf makinem olan cep telefonumu kaybetmek istemediğimden yarış sırasında olduğumuz anda fotoğraf vs çekmiyorum. 1.800 yarışmacı bir alana toplanmış vaziyette.

Sedef ile vedalaşıyorum ve ondan bol bol video çekmesini istiyorum. Ben tam start alanından çıkarken beni yakalamasını istiyorum. O beni yakalamadığını düşünüyor ama yakalıyor (Aşağıdaki fotoğrafa ve Start anı videosunun 1.dk 16. saniyesine bakınız !; Ekranın solunda mavi ceketli elinde baton olan ben ve yanımda Serkan Girgin )

9:55

Artık son 5 dakika ! Sertan’ı kalabalıkta kaybettik. Serkan ile yan yanayız. Heyecan dorukta. Yarışı düzenleyen üç ülkenin milli marşları okundu sırasıyla; Önce İsviçre sonra İtalya ve en son Fransa. Burada mıyım gerçekten? Sürekli videolarını defalarca izlediğim, yarış müziğini duyduğumda bilgisayar karşısında tüylerimi diken diken eden yerdeyim. 1.800 şanslı yarışmacı ile star mı alıyorum ? EVET !

10:00 Start

Önden 15-20 sırada gibiyiz. Dolayısı ile start anında geri sayımdan hemen sonra fırlıyoruz. Şehrin içinde 2 KM geçiriyoruz ve dağ sıralarına doğru ilerliyoruz. Serkan 1. KM’den sonra temposu ile geçebildiği kadar kişi geçiyor ve ilerliyor. Ben onların deneyimi ve kondüsyonu seviyesinde olmadığımı biliyorum. Yılların verdiği yön bulma, Aladağlar, Everest, Rus dağları gibi tecrübeleri olan Girgin kardeşleri bu son görüşüm; artık yarış sonuna…

Tempomu sabit tutuyorum. İlk hedef Bertone; burası 700 metre tırmanış demek. 5.600 metre tırmanışımızın ilk yüzde 14’lük bölümü burada. Sıralamış bir biçimde yokuşa geliyoruz. Burada çoğunluk yürüyor. Yarışta mümkün mertebe enerjimi korumak, sürelere yetişmek, sakatlanmamak, inişlerde çok heyecanlanmamak, düzlüklerde koşmak, jog ve hızlı yürüyüş ve minimum duraklama zamanı startejisi güdüyorum.  Bertone’ye varıyorum ve göğüs numaramı barkod makinesine okutuyorum. Burada bir duraklama yapmıyorum. Direk devam ediyorum.

Tete de la Tronce’a doğru yağmur biraz azalıyor. Çıktığımız ve tırmandığımız mesafe inanılmaz manzaralara sahip. Zaman kaybetmemek için bu aşamada fotoğraf çekmiyorum. Oysaki dağlar çok güzel bir daha gidersem çok daha pratik bir fotoğraf çekme metodu bulmam lazım. Her seferinde telefonu su geçirmez kılıftan çıkar-sok yapmak istemiyorum. Bu yarışta zaman kaybetmeye tahammül yok. 2 dk beklediğinizde önünüze geçen insan sayısı fazla olduğundan daha çok kuyruk demek. Bunlar daha sonra mola noktalarında bir çorbaya 40 dakikada ulaşım anlamı taşıyor.

Tronche’dan sonra  Bonattiye ilerliyoruz. Bonatti noktasında duruyorum video ve foto çekiyorum. Hava güzel ama leride bulutları seçiyorum. SMS’ler geliyor ; Sedef mesaj atıyor, moral veriyor, saolsun Fırat Gürler inanılmaz motivasyon sağlıyor; adeta yarış direktörüm…

Arnuva‘ya inişte son km’lerde zorlanıyorum. Buranın kapı sınırı 16:30. Ben iki saat erken giriyorum. Fransızlar, İtalyanlar ve elit atletler inanılmaz hızlı iniyor. Ben o kadar hızlı değilim. Sürekli baton kullanıyorum. Bu yarışa gitmeden yegane tavsiyem kesinlikle iniş çalışın. Yarışta hep kulağını çınlattığım Caner Odabaşoğlunun DASK’ta ona çektirdiğim eziyetlerde bana nasıl inişte baton kullanılacağını anlatması bu yarışta bana saatler kazandırıyor. Teşekkürler Caner…

Arnuva’da “Turqie” sesleri ile karşılanıyorum. Video çekiyorum kontrol noktasında.

Daha sonra çorba, salam, tuzlu biskuvi, muz, portakal, limon, çikolata barı, su ve kola’ya boguyorum kendimi.  Kola’nın bu kadar muzaam bir moral ve motivasyon kaynağı adeta sizi uyandıran yegane şey olduğunu söyleyebilirim. IRONMAN Oğuz abi seminerinde söylediğinde; bir insan o kadar saat sonra nasıl kola içer demiştim kendi kendime. Kulaklarını çınlatıyorum. İnanılmaz faydalı bir bilgi; not edin  derim.

Arnuva’dan sonra asıl olay başlıyor. Grand col Ferret hayatımda yaşadığım en zorlu çıkışlardan biri. Artık yolda duran, dinlenen hatta isyan edenler başlıyor. Burada hava soğumaya başlıyor. Son kez güneşle oynuyoruz. Dağlar inanılmaz; sıra dağların hemen arkasında olduğumuzdan buzullar, rüzgar; sanki bulutlara dokunacak gibiyiz… Ne muhteşemsin sen Alp sıra dağları… Coğrafya derslerimizde okumuştuk seni… Ama sana dokunmak, senin yollarında yürümek ? İşte bu harika… Ağrılar başlıyor yavaş yavaş. Champex’e zamanında varmak istediğim tek şey tempom tabii ki’de düşüyor.  30KM geride kaldı ve neredeyse tamamı tırmanış idi.

Col Ferret’e çıktıktan sonra yağmur başlıyor. Buradan sonra vadiden ve dik yamaçlardan basamaklı inişler başlıyor ki bu alışık değilseniz dizlerinize büyük yorgunluk ve acı veriyor. Burada Japon yarışçılar ile sohbet ediyorum. Hepsi çok iyiler. Sadece Japonyada senede yüzün üzerinde ultra maraton koşuluyor. Aklıma Bakiye Duran geliyor. O da burada yarışmıştı, bu bölgeyi biliyor. Kitabını okuyorum, yarışlarda onunla sohbet ediyorum. Bakiye hepimizin göğsünü kabartan bir insan…

La Fouly’ye girerken artık su içindeyim. Ayakkabım rahat ama biraz sudan dolayı ayağım kolay hareket ediyor içinde. Tırnaklarımı kesmeme rağmen sağ ayağımı iki defa kazara kayaya vurduğumdan dolayı tırnaklarım acıyor. Parmaklarımın ayağımla birleştiği noktalar ise 50. KM’den sonra su toplamaya başladı. Bence iyi bile dayanmışlardı. La fouly istasyonunda biraz hızlı hareket edemiyorum. Sıra çok. Burada taktik üzücü ama gerçek sırayı beklemektense; aralara kaynayarak ve sıranın sonunda önce eşyalarınızı koyacak bir yer bulup sonra hemen aradan kaynayıp çorba ve sıcak içecek almakta. Sonradan sıra azaldığında kola vs almak daha akıllıca. Artık bu taktiğe geçiyorum ve sıraya riayet etmiyorum. Yarış ve ilerlemek maalesef bazen bu tarz adil olmayan hareketleri doğuyor. Avrupalılar çok amaçok yavaş. Bu benim gibi tez canlı birinin 50 dk beklemesini mümkün kılamıyor.

Çorba inanılma, şehriyeli. Bol tuz ve ekmek ile yendiğiinde 15 dakika içinde sanki sabah 10:00 sırasındaki durumunuza dönüyorsunuz. Aslı arkadaşım yolda SMS atmıştı. Onada cevap verdiğimi sizin paylamşak istiyorum. “İnsanoğlu Demirmiş” ben onu anladım. O kadar dayanıklıyız ki. Çorbamı içiyorum ve koşmak istiyorum. La Fouly’de oyalanmıyorum hemen çıkıyorum; hedefim 23:00den önce Champex’e varmak.

Bu yol boyunca Hollandalı 22 yaşından bir genç ile beraber yürüyoruz, koşuyoruz. Benimle 15 dakika takılıp daha sonra ilerliyor. Ancak sonra gene hep ileri noktalarda yakalıyoruz. Champex göl kenarında ancak  La Fouly’den sonra önce iniş sonra ise 45 dakika süren dar, ıslak ve kaygan bir patikadan çıkış var. Yollar çok iyi işaretli. Hiç bir şekilde harita taşımıyorum. Kolumdaki Garmin 401 Foretrex ise bana ortalama hız, süre, yön ve saat amacı ile yardımcı oluyor.

Yollarda sarı fosforlu bant ve ince kırmızı forforlu kazıklar yolu işaretliyor. Zaten her daim önünüzde ya da arkanızda en kötü 5 dakika mesafede biri var. Ancak tabii ki de tedirgin oluyorsunuz. Çünkü bilmediğiniz yollar. İnanılmaz bir yeşillik ve tabiiki de karanlık. Champex’e varmadan 15 dakika önce kafa fenerimi takıyorum. İnsanlar önce birbirilerinin fenerlerinden yararlanıp pillerini ekonomik kullanıyorlar Bu da bir taktik bende uyuyorum.

Champex’e 1.2 saat erken zamanında giriyorum. Gene inanılmaz sıra var. Diğer kapılardan farkı yarışın yarıdan fazlası geçildiğinden ve şehir merkezine yakın olduğundan dolayı burası insanlara yardımcı olmak isteyen yakınları ile buluştuğu bir yer. 30 KG’luk bir çanta ya izin alan bu kişiler içinde kıyafet ve diger yardımcı malzemeleri taşıyorlar. Ve ıslanan yarışçıları kuruyorlar hatta ayakkabılarını değişiyorlar. Bu muhteşem birşey. Sıfır ve kupkuru Salomon’larım için neler vermezdim. Yanımda getirdiğim Salomon sentetik koşu çorabını giymek için soyunuyorum  Kasıklarıma anti-chaft cream dediğimiz sürtünmeyi önleyici krem sürüyorum. Bunu minik bir vazelinlede yapabilirsiniz. Ayaklarımı kuruluyorum. Su içinde çoraplarımı çöpe atıyorum. Topuklarımı ve ayağımı kurutuyorum, krem sürüyorum ve bandajlıyorum. Sonra çorabımı giyiyorum. Muhteşem oldular ! (Ancak bu 5 dk sonra dev bir su birikintisinde son bulan bir keyif  )

Çorbanın yanı sıra burada asıl en sevindirici şey makarna. Hem de domates ve parmesan soslu. Parmesan’a ve tuza boğuyorum makarnayı… Ama domates sosunu almıyorum; karabiberli olduğundan midemi bozmamam lazım. Champex’e gelirken yolda Hong Kong ve Çinli yarışçılar kusuyorlardı. Mideleri bazı tatlara alışık olmadığından çok rahatsız olmuşlardı.

Champex’den çıkıyorum ve yarışta benim için inanılmaz bir deneyim va kader noktası olan Bovine istasyonuna dorğu ilerliyorum. Burada kapı noktası Trient ; 72. KM (Kafamdaki hesaba göre 1 saat önce Trient’e varmayı düşünürken sadec 37 dakika ile bu kapıya gireceğim)

Bovine…Bovine…Bovine… Bu kelimeyi yarışta ne çok söyledim… Basamak basamak, tam 4 km tırmanış. Her bir basamak 30-50 cm arasında. Taştan. İnanılmaz bir kuyruk. Bovine yamacına varana kadar geçtiğimiz şelaler ve dereler. Ayakların ıslanması, rüzgar, inanılmaz vahşi doğa hem güzel hem çok eziyet verici… Bovine inanılmaz bir deneyimdi benim için. Buradan sonra soğuk inanılmaz. Hava sıfırın altına indi. Bu istasyona vardığımda iki çadır gördüm. Bu çadırların birincisinde sıcak içecek var. Hemen içecek veren kız ile iletişim sağlıyorum, bana hemen 1 şekerli bir bardak çay veriyor. Bardğım büyük elimi ısıtıyor. Ellerim donmak üzere. Parmaksız eldiven aldım ama yarışçıların %60’ında eldiven yok. Bir yan çadırda ne var acaba çorba var mı diye giriyorum. İçerisinde en az 50 yarışçı. Ağlayanlar, çoğu hipotermi yani donma tehlikesi geçiriyor. İlk yardım uzmanları herkesi acil durum battaniyelerine sarmış vaziyette. Bu çok önemli bir malzeme. Vücut ısınızı ve sizi donmaya karşı bir nebze koruyor. Bovine’de batonlarımı kısaltıyorum kollarımın altına alıyorum elimde çay bardağım yürüyorum. Karanlıkta. Pes etmek yok ! Donmak yok. Yarışı bırakmak asla yok… Ben buraya bitirmeye geldim diye bağırarak yoldaki şaşkın bakışların altına ilerliyorum yamaçtan… Türkçe kimse bilmediğinden büyük keyif bu…

Bovine sırtından sonra Trient’e iniş kısa sürmeli diyeceğim ama çamur akıyor dağdan. O kadar yağmur yağıyor ki anlatamam. Salomon Minim Goretex Paclite II olmasydı bende Bovine’de sargılı oturuyor olabilirdim. Yarışlarda sürekli hareket halinde olmak kritik. Bovine istasyonu bana şunları öğretti.

1-      İyi yağmurluk alın. 150 gram olmasın 250-300 olsun ama iyi olsun. Goretex nefes alan birşey ama hafif olabildiğince.

2-      Buff: Başınızı ve  boynunuzu kapatın yağmurluğu kafanıza geçirin.

3-      Şapka : Gözlüğünüzü yağmurda korursunuz. Yoksa önünüzü gözlüklüyseniz görmeniz mucize olur.

4-      Eldiven: Uzun parmaklı Windproof bir eldiven almamın vakti gelmiş.

5-      Kısa Tozluk : Çamur bir nebze daha ayağınıza az girsin diyorsanız. Su girer ve çıkar ama taş ve çamur sizi durdurur.

Trient’e inerken herkes kayıp düşüyor. 72.KM’ye geliyorum. Batonlar olmasa napardım bilemiyorum. 98 KM’lik yarışın %73’ü bitti. Az kaldı diyorum. Kapıdan giriyorum. Doğru yemeğe herkes içeride şaşkın ve durgun. Yemekte sıra yok. Şaşırtıcı. Fırat ile konuşuyorum büyük moral veriyor. Suyumu dolduruyorum. 15 dk’da çıkacağım bu kapıdan ve 3:45’te başlayıp Vallocrine’i hedefliyorum … Suyu dolduran kadın. Çıkamazsın diyor. Şaşkınım??? Saatimi gösteriyorum. Diskalifiye olmadım ki zamanım daha bolca var diyorum. Ama kadın bana başka birşey anlatmaya çalışıyor. “Race Cancelled” Yarış İptal edildi ;dediğinde başımdan aşağı kaynar sular dökülüyor. Nasıl olur… Nasıl ? Vallocrine sonrasında sonrasında çamur kayması, soğuk hava gibi etmenlerden dolayı parkurun yarış güvenliğinin kaybolmasından dolayı yarış durduruluyor. Başlatılacak mı ? diyorum hayır cevabı ile olduğum yere çöküyorum…

Tam 6 ay beklediğim rüyalarıma giren, ormanda tek başıma koşarken ağlatan şey finish sahnesi idi. Koşarak kapıdan girişim… Bu olmayacak mı ? Demir gibiyim… Ne ayağım ağrıyor ne kolum. Direk gidebilirdim… Daha çok rahat azimle bitrebilirdim…Neden ?

Yıkıntımı hemen Sedef’e söylüyorum. Teskin ediyor. Fırat’ı arıyorum; inanamıyor. UTMB166 yarışı 30.km’sinde, TDSyarışı ise hiç başlamadan bitiyor.  Trient’deki dev ekranda yarış numaralarını sorguluyorum ve Girgin kardeşlerin benden 2.5 saat önde 80. Km’de Vallocrine’de durdururlduğunu öğreniyorum. Durumları iyi.

Otobüsleri beklemeye başlıyoruz. Mükemmel organizasyon 1 saat sonra otobüsleri yığıyor kapıya, biraz kargaşa ama gene de biniyoruz. Sabah 10’da başlayan efsane yarıl benim için 17 saat 23 dakika kesintisiz koşu, tırmanış, yürüyüş ve bir çok anı ile otobüste noktalanıyor. (Bknz. Foto)

Otobüs Chamonixde sabaha karşı 5:30 ‘da başladığımız yere bırakıyor. Otobüste oturduğumuzdan herkesin ayakları tutulmuş vaziyette. Bir oturduğunuzda kalkamıyorsunuz. Ama ayakta iken demir gibisiniz durmak bilmiyorsunuz. Belkide kendimi çok şartladım, uzun koşular ile dayanıklığımı arttırdım… Ama otele giriyorum her yanım çamur. Sedef ile kucaklaşıyoruz. Böyle bitmemeliydi. Tarihinden ilk defa UTMB yarışları duruyor. Herkes şaşkın. Japonyadan kalkıp gelen ultra maratoncu Kaburaki 30.km’de ağlarken onu Sebastian Chagneu teselli ediyor. Ertesi sabah 5 ‘te TDS ve UTMB 166 yarışçılarına SMS gidiyor ve 1.500 kişi ile 88KM’lik özel bir etap yapılıyor. Bu yarışa çoğu elit atlet katılmıyor. Birincisi erkek ve kadınlarda İngilizler oluyor.

Yarışta Trient’e geldiğimden dolayı 2 Puan almaya hak kazanıyorum. Bu bana 2 sene boyunca TDS ve CCC kuralarına katılım hakkı sağlayacak…

Öğrendiklerim…

O kadar çok ki… Bu yazı sitede yazdığım en uzun yazı. En uzun deneyim. Tüm Adım Adım, DASK ve Macera yarışları camiasına Frankfurt-Lizbon uçağında yazarak armağan ediyorum.  Dayanklılık sporları ve kendini hep ileriye taşımak benim için hobiden öte kendini bulma. Acılar, üzüntüler, sevgi, nefret gibi tüm dugularımı gözden geçirdiğim bir süreç. Kendi başıma kaldığım ve kendimle konuştuğum yegane yer…

Malzeme seçiminden, hazırlığa, psikolojik dirençten, duygusal sabrınıza kadar her şeyi sorguladığınız, düşündüğünüz, dikkatini verdiğiniz dev bir proje bu. Bu süreci yönetek ve başarı ile çıkmak çok önemli.

Bu yarışte hep teksiniz. Bu çok önemli bir ayrıntı. Yanınızda arkadaşnız olsa bile konsantre olmazsanız kaybedersiniz. Ben garip bir biçimde MP3 çalarımı dinlemedim. Sadece 1- saat belki. Bir sonrakine de taşımayı düşünmüyorum. Gerek yok. Motivasyon için o kadar çok zamanınız ve düşünceniz var ki. Müzik size birşey ifade etmeyecek. Kafanızda o kadar çok kişi ve ses olacak ki.. Sevdikleriniz, arkadaşlarınız, bir sorumluluk ile bitirmek amacıyla kalkıp geldiğiniz bu yarış çaktırmadan size büyük sorumluluk yükleyecek.

Acıya dayanmak, yeri geldiğinde gözlerinizin dolması, yeri geldiğine “Haydi Oğlum” demek.. “Haydi sen bunun için burdasın” at adımlarını…Varsa enerji biraz yokuş aşağı koş… 3Km kaldı. 2 km kaldı.. say geriye her bitirdiğin KM seni hedefine yaklaştırıyor… Haydi… Haydi…

Yarış sonunda ana çadıra gidip chip ve bilekliğimi teslim ediyorum. 20 Euro depozitimi ve benim için çok önemli olan gururla giyeceğim The North Face WindProof Yeleğimi alıyorum.

Göğsünde “CCC FINISHER” yani “CCC Parkuru Bitirdi” yazıyor.

Üstüme giyince Sedef ile gözgöze geliyorum. Gözlerim doluyor…

Ultra Trail Mont Blanc’i bir gün denemeniz diğiyle.

EMRE TOK

13.09.2010…

Diğer Yarış Raporları – Other Race Reports

• https://www.geziyorum.net/utmb-tds-rapor/
• https://www.geziyorum.net/utmb-video-documentary/
• https://www.geziyorum.net/utmb-ccc-2010/
• https://www.geziyorum.net/dorset-coastal-ultramarathon/
• https://www.geziyorum.net/london-ultra-marathon/
• https://www.geziyorum.net/northampton-ultra/
• https://www.geziyorum.net/dask-adam-2010/
• https://www.geziyorum.net/edinburgh-maratonu/